ԵՐԵՎԱՆ, ՄԱՐՏԻ 31, 24News
Հանրապետության նախագահ Արմեն Սարգսյանը բացառիկ հարցազրույց է տվել ռուսաստանյան РБК հեռուստաալիքի գլխավոր տնօրեն Իլյա Դորոնովին:
Իլյա Դորոնով- Դուք խոսեցիք խորհրդարանական կամ վարչապետական Հայաստանի մասին: Նախագահականից նոր համակարգի անցման այս փոփոխությունը հօգուտ Հայաստանի՞ էր:
- Նախ, նախագահական կառավարումը կարող է շատ հաջող և անհաջող լինել, խորհրդարանական կառավարումը կարող է հաջող և անհաջող լինել: Դա կախված է շատ այլ գործոններից: Կարող ենք դիտարկել եվրոպական երկրները՝ Գերմանիան, Ֆրանսիան. մեկը նախագահական է, մյուսը՝ խորհրդարանական: Գերմանիայում ոչ ոք չի մտածում փոխվել նախագահական համակարգի, իսկ Ֆրանսիայում ոչ ոք չի մտածում կառավարումը փոխել խորհրդարանական համակարգի: Խնդիրը ձևը չէ:
2015 թվականին Հայաստանի նախագահը որոշեց փոխել Սահմանադրությունը: Ես դա չեմ մեկնաբանի: Կարող եմ միայն նշել, որ ավելի ուշ նախագահ Սերժ Սարգսյանի կողմից ինձ առաջարկ է եղել դառնալ խորհրդարանական հանրապետության ապագա նախագահը: Ես, անշուշտ, գիտեի Սահմանադրությունը, գիտեի, որ այն խորհրդարանական չէ, այլ՝ սուպերվարչապետական, և որ այն շատ թերություններ ունի:
Եթե վերցնենք այն, ինչ մենք ունենք և այդ խորհրդարանա-վարչապետական հանրապետությունը դնենք այսօրվա Հայաստանի մշակույթի մեջ... Ժամանակակից Հայաստանը եղել է Ռուսական կայսրության մասը, եղել է Խորհրդային Միության մասը, եղել է անկախ երկիր, և միանգամից փոխել են: Այսինքն՝ մշակույթն արմատապես տարբերվում է նախագահականից: Այն երկրներին, որոնք կցանկանան գնալ այդ ճանապարհով, խորհուրդ կտայի կրկին մտածել և նայել Հայաստանի փորձին: Այն կարող է ուսումնասիրության թեմա դառնալ Մոսկվայի միջազգային հարաբերությունների պետական ինստիտուտում, Հարվարդում: Իրողությունն այն է, որ ինքնին մշակույթը, այդ օրենքները, մեծ ազդեցություն ունեն: Գյուղում կամ նույնիսկ Երևանում բացատրել, որ նախագահը չունի այդ իշխանությունը... Բայց ձայն ունի, բնավորություն՝ նույնպես, կարող է նաև ձեռքը սեղանին խփել...
Իլյա Դորոնով- Եվ նույնիսկ կապեր ունի ամբողջ աշխարհով։
- Բանը միայն այն չէ, որ կապեր ունեմ, որ կարող եմ ներդրումներ բերել, շատ ընկերների հրավիրել: Խոսքը դրա մասին չէ, այլ այն բանի, որ ես կարող եմ խիստ լինել: Այն մարդիկ, որոնք ինձ հետ բիզնեսով են զբաղվել, նրանք դա գիտեն: Այն գործընկերները, որոնք ինձ հետ եղել են կառավարությունում, նույնպես դա գիտեն: Սակայն ոչ բոլորը դա գիտեն և ասում են՝ ախր նա նախագահն է, կարող է, չէ՞, ձեռքը սեղանին խփել և ինչ-որ նախարարի հանել: Բայց նախագահը չի կարող նրան ոչ միայն հանել, այլև հրամայել ինչ-որ բան անել:
Ամեն անգամ, երբ խնդիր է առաջանում... Օրինակ, վերջին խնդիրը կապված էր Հայաստանի գլխավոր շտաբի պետի հետ. կրկին գործ ունենք այն դիտարկման հետ, որ մարդիկ փրկիչներ են փնտրում: Նպատակը կամ գործընթացը նույնականացվում է անհատի հետ, և դա շատ վտանգավոր է: Միշտ փրկիչներ են փնտրում: 2018 թվականին շատերի համար Նիկոլ Փաշինյանն ինչ-որ իմաստով փրկիչ էր: Եվ ահա այսօր որոշ մարդկանց, ընդդիմության համար գլխավոր շտաբի պետն է փրկիչ:
Երբ այս գործընթացները սկսվեցին, պարզվեց, որ կառավարության և գլխավոր շտաբի հարաբերություններում կան Սահմանադրության հետ կապված լուրջ խնդիրներ...
Իլյա Դորոնով- Այսինքն՝ Սահմանադրությունը թույլ չի՞ տալիս լուծել այդ հարցը։
- Նախ, Սահմանադրությունը միանշանակ չէ, և երբ դուք այդ հարցը թողնում եք իրավաբաններին, որ նրանք մեկնաբանեն, հիսուն տոկոսն ասում է մեկ բան, մյուս հիսուն տոկոսը՝ բոլորովին այլ բան...
Այդ պահին, ինչպես միշտ, նախագահը, չնայած որևէ իշխանություն չունի, ստիպված է որոշումներ կայացնել: Այս դեպքում որոշում էր կայացվել, որ ես այդ փաստաթղթերը չեմ ստորագրելու: Հետևում է գործընթացը՝ ես հրաժարվում եմ, հետո վարչապետը կրկին հետ է ուղարկում, ես նորից եմ հրաժարվում:
Իլյա Դորոնով- Ի դեպ, ինչու՞ որոշում կայացրեցիք չստորագրել։
- Առաջին հերթին, ես հանդիպում եմ ունեցել գլխավոր շտաբի պետի հետ, երկար խոսակցություն եմ ունեցել: Հետո հանդիպել եմ բոլոր գեներալների հետ, նրանց հետ ժամերով խոսել եմ: Ես նրանց բոլորին լսել եմ որպես նախագահ: Երկրորդ՝ ես լսել եմ մասնագետներին, փաստաբաններին, որոնք սահմանադրական հարցերի մասնագետներ են, հետո «միացրել եմ» տրամաբանությունս, և որոշումը շատ պարզ էր: Կարծում եմ, վստահ եմ, որ այդ հարցում կա սահմանադրական խնդիր: Ես, որպես երկրի նախագահ, իրավունք չունեի ստորագրել այդ որոշումը:
Իլյա Դորոնով- Ձեզ ընդհանրապես ուժե՞ղ էին ճնշում, որ ստորագրեիք, և, ընդհանրապես, ճնշե՞լ են:
- Գիտեք ինչ, պայմանական ասած, ճնշումներին նայում եմ հանգիստ, որովհետև, եթե ես անեմ այն, ինչ դուր է գալիս իշխող ուժին կամ կառավարությանը, այդ դեպքում հնարավոր է՝ ոչինչ չասեն, հնարավոր է՝ կասեն կամ չեն ասի շնորհակալություն, բանն այդ չէ: Եթե անեմ մի բան, որն իրենց սրտով կլինի կամ նրանց տրամաբանության մեջ, ապա քննադատություն կլինի, այդ քննադատությունը կգա տարբեր կողմերից, և այդպես շարունակ: Նույնն է ընդդիմության հարցում: Ես հայտարարում եմ, որ չեմ ստորագրում՝ իրենց համար դառնում եմ հերոս: Ասում եմ, որ կդիմեմ Սահմանադրական դատարան ա՛յս կերպ, նրանք ասում են, ո՛չ, ո՛չ, մեզ պետք է ա՛յ սա: Ես ասում եմ, որ այսպես է ճիշտ, որովհետև դա միայն գեներալ Օնիկ Գասպարյանի անձնական հարցը չէ, մենք խնդիր ունենք օրենքի հետ, ինչպե՞ս պետք է դիմեմ Սահմանադրական դատարան մեկ անհատի մասով: Իմ ներկայացված դիմումը ներառում է Օնիկ Գասպարյանի հարցը, ոչ միայն ազատումը, այլև հաջորդի նշանակումը, և ընդհանրապես լուծում է խնդիրը: Դա է ճիշտը պետության համար: Եթե դուք ցանկանում եք Օնիկ Գասպարյանի հարցը դիտարկել ձեր քաղաքական նպատակների համար, դա ձեր խնդիրն է: Ասում եմ, որ չեմ ստորագրում՝ հերոս եմ, ասում եմ, որ կդիմեմ Սահմանադրական դատարան այնպես, որ ճիշտ լինի պետության համար, ապա դու ոչ միայն հերոս չես, այլև ավելի վատ մեկը։
Իլյա Դորոնով- Չե՞ք կարծում, որ եթե...
- Այս դեպքում ես գիտեմ, որ ճիշտ եմ վարվել, որովհետև նրանք և՛ երբեմն դրական բան են ասում, և՛ քննադատում են, և՛ մյուս կողմն է ասում դրական բան, և՛ քննադատում, այսինքն՝ ես պետք է գնամ ուղիղ մեջտեղով, այնտեղով, որտեղ գտնվում են պետության շահերը։
Իլյա Դորոնով- Ես ցանկանում էի հարց տալ հենց այդ մասին: Ստացվում է, որ Դուք հիմա գտնվում եք այս և մյուս կողմերի մեջտեղում։ Չե՞ք կարծում, որ եթե Դուք ինչ-որ մեկի կողմն անցնեիք, ապա քաղաքական ճգնաժամը երկրում վաղուց հանգուցալուծված կլիներ։
- Առաջին հերթին, չեմ կարծում, որ այն կհանգուցալուծվեր, որովհետև սխալ քայլերը չէին հանգեցնի հանգուցալուծման։ Երկրորդ՝ ես դարձել եմ նախագահ, որպեսզի ծառայեմ պետությանը, այս պահին ծառայում եմ ըստ այս Սահմանադրության, նույնիսկ եթե ես ինքս քննադատում եմ այդ Սահմանադրությունը, ասում, որ այն շատ խնդիրներ ունի։ Սակայն նախագահը նույնիսկ խորհրդարանական-վարչապետական հանրապետությունում չպետք է ինչ-որ մեկի կողմն անցնի։
Ես կարող եմ համակրանք ունենալ, բայց դա պետք է մի կողմ թողնեմ, հակառակ դեպքում կդադարեմ նախագահ լինել: Այդ դեպքում կա շատ պարզ որոշում՝ հրաժարական եմ տալիս և սկսում քաղաքականությամբ զբաղվել՝ ընտրելով այս՝ սպիտակ, կամ այն՝ սև կողմը։ Երևի կընտրեի ուրիշ կողմը՝ Հայաստանի եռագույն դրոշի գույները, հատկապես, որ այսօր հասարակության մեծ մասը չի կողմնորոշվել, նրանք ոչ սև են, ոչ սպիտակ, և վիճակագրությունը դա ցույց է տալիս։ Սակայն եթե ես պետք է ընտրեմ ինչ-որ մի կողմը, ապա առաջին հերթին պետք է լքեմ այս շենքը։ Իսկ նախագահը, անկախ իր համակրանքներից և հակակրանքներից, պետք է գործի միայն ըստ Սահմանադրության և օրենքների՝ ի շահ երկրի։
--00—ՄՀ